زندگی شیرینه سختش نکنیم/دلامون بزرگه تنگش نکنیم/دوستی قشنگه ترکش نکنیم.

دیروز 20 اسفند بود یک سال پیش بود که آن فرشته ی محبت از کنارم پر کشید آنقدر آرام و بی صدا پرواز کرد که هیچ گاه رفتنش در باورم نمی گنجد.بچه که بودم فکر میکردم مادران نمی میرند چون جنسشان را از جنس فرشته می دانستم ولی حالا که یک سال است آن چهره نورانی را ندیدم...ولی نه یادش را هیچگاه از خاطر نخواهم برد.اکنون یک سال را با یاد و خاطراتش گذراندم ....آیا می داندکه چقدر دلم برایش تنگ شده؟آیا میداند که در میان انبوه گرفتاری و مشکلات یاد و خاطره اش برایم نوید بخش و امیدوار کننده است؟آیا میداند که همه هستی ام را مرهون او می دانم؟دیروز که بر سر مزارش رفتم همه اینها را به او گفتم آیا میداند که هرگز نبودنش و ندیدنش بهانه ای نخواهد بود برای از یاد رفتنش.مادر عزیزم روحت شاد و یادت جاودان

غروب جمعه دلم می گیرد مثل تمام کبوتران عاشق که عصرهای دلتنگی بالهای خسته اشان را بهانه دیدن یار تا اوج میگشایند.از بلندترین نقطه هر خاک سرک میکشند شاید برای لحظه ای جفت خویش را بیابند ولی دریغ.....بعد از ساعتها خسته تر از پیش به خانه برمی گردند و بدون آب و دانه چشمهای ماتمزده شان را بسته به امید فردا به خواب می روند کاش من هم کبوتر بودم تا به امید دیدار دوباره ات به خواب می رفتم مادر...مرا دریاب امشب مادر

20 اسفند یکسال از غروب ناباورانه عزیزمان می گذرد دست تقدیر او را از باغ زندگی جدا کرد و جز مشتی خاک بر ما باقی نگذاشت یکسال از پرواز معصومانه اش گذشت این یکسال را با یاد و بی حضورش چه تلخ و مبهوت به پایان بردیم و در فراقش چه خونها که از دل چکید و چه اشکها که بر رخ دوید هنوز به یادش اشک می ریزم تا شاید آرام گیرم و با حضور یاران رفتنش را باور کنیم مادر عزیزم یکسال است که چتر وجودت بر سرم نیست کوله بارت را بستی و برای همیشه تنهام گذاشتی منی که هنوز محتاج دستان نوازشگر توام با رفتنت تمام وجودم و روحم ترک برداشته و با تلنگری می شکند با اینکه حالا دستانت سرد است ولی گرمای وجودت همیشه در سینه ام خواهد ماند.

سکوت سرشار از ناگفته هاست...دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند/سکوت سرشار از سخنان ناگفته است از حرکات ناکرده اعتراف به عشق های نهان و شگفتی های بر زبان نیامده در این سکوت حقیقت ما نهفته است حقیقت من و تو.........

از خدا خواستم دردهایم را از من بگیرد خدا گفت:نه!رها کردن کار توست تو باید از آنها دست بکشی*از خدا خواستم تا شکیبایی ام بخشد خدا گفت:نه!شکیبایی زاده رنج وسختی است شکیبایی بخشیدنی نیست به دست آوردنی است*از خدا خواستم تا خوشی و سعادتم بخشد خدا گفت:نه!من به تو نعمت و برکت دادم حال با توست که سعادت را به چنگ آوری*از خدا خواستم تا از رنج هایم بکاهد خدا گفت:نه!رنج و سختی تو را از دنیا دورتر و دورتر و به من نزدیک تر و نزدیک تر می کند*از خدا خواستم روحم را تعالی بخشد خدا گفت:نه!بایسته آن است که تو خود سر بر آوری و ببالی اما من تو را هرس خواهم کرد تا سودمند و پر ثمر شوی*من هر چیزی را که به گمانم در زندگی لذت می آفریند از خدا خواستم و باز گفت:نه!من به تو زندگی خواهم داد تا تو خود را از هر چیزی لذتی به کف آری.از خدا خواستم یاری ام دهد تا دیگران را دوست بدارم همانگونه که آنها مرا دوست دارند و خدا گفت:آه سرانجام چیزی خواستی تا من اجابت کنم.

آدم های زیادی را می شناسم که در مسجد به فکر اتومبیل شان هستند حال آن که در اتومبیل شان می توانند به یاد خدا باشند!/آدم های زیادی را می شناسم که همیشه در حسرت ثروت دیگران هستند اما هیچگاه به فرزندان سالم خود فکر نکرده اند!/آدم های زیادی را می شناسم که برای دادن یک سکه به فقیر همه دنیا را خبر می کنند اما هنگام گرفتاری در خفا از خداوند کمک می خواهند!/آدم های زیادی را می شناسم که همه موفقیت های شان را به توانایی خود ربط می دهند اما شکست ها را گردن شانس و اقبال می اندازند!/آدم های زیادی را می شناسم که همیشه از بدون یاور بودن گله کرده اند اما خودشان هرگز یاور کسی نبوده اند!/آدم های زیادی را می شناسم که برای کودک شان اسباب بازی خریده اند اما هیچ گاه اسباب بازی او را فراهم نکرده اند!!